بیائیم بزرگتر از شهرام و مهران بیندیشیم.

آیا من و تو اینقدر ناتوان در اندیشه هستیم که شهرام برایمان رهبر شود و مهران بت؟

که یک مشاجره بی سر و ته، فشارخونمان را پائین و بالا ببرد! چرا دامنه خواسته های ما برتر، بزرگتر و گسترده تر از شهرام و مهران نباشد؟ آیا در خود به قدری کفایت و درک از دنیای خود نمیبینیم که خود بتوانیم حوادث اطرافمان را بررسی و تحلیل کنیم؟

یک برنامه ماهواره ای، تمام سهم و خواسته ما از مبارزات مدنی نیست، یک برنامه طنز را فقط در حد یک طنز بها دهیم. و بدانیم خودمان آنها را بزرگ کرده ایم.

بیائیم دیگر نگوئیم رهبر من آن کسی است که فلان کرد و بهمان گفت.
رهبر ما خرد جمعی ماست.

شهرام همایون اگر برایمان گرامی است، به همان اندازه هم قدرت انتقاد از او را داشته باشیم.
مهران مدیری اگر برای ما اسطوره طنز است، بتوانیم بدون هیچ تعصبی او را سرتاپا نقد کنیم.

و اگر روزی همه آنهایی که همراه اندیشه ما بودند، رفتند، ما استوار بر سرپیمانمان بمانیم، با آنها یا بی آنها.