Friday, July 20, 2012

ارتش آزاد ایران; از تئوری تا واقعیت

با نگاهی به حکومتهای ایدئولوژیک و تمامیت خواه و انقلابهاییی که به دنبال داشته اند در میابیم هرگونه تغییر بنیادین در چنین جوامعی اول نیازمند اطلاع رسانی همگانی و خواست حداکثری برای تغییر بوده است.
و پس از یک دوره نزاع و چانه زنی های سیاسی بی نتیجه تنها راه پس گرفتن حاکمیت و سپردن آن بدست مردم، با کمک دستگاه های نظامی و با یک کودتای نظامی به نفع مردم شکل میگیرد.

آنچه در سال 57 در ایرا گذشت هم به همین شکی روی داد. سالهای قبل از 57 مردم عملا نتوانستند کاری از پیش ببرند اما در سال 57 مردم با در دست گرفتن اسلحه و درگیری های مسلحانه خیابانی و به کمک ارتش بود که توانستند به نتیجه برسند و آنچه در تونس و مصر و لیبی و در آخر سوریه اتفاق می افتند نیز به همین ترتیب اتفاق افتاده است.

پس آنچه مسلم است واپس گیری حکومت از دست دیکتاتورهای حاکم بر کشور بدون توسط به قدرت نظامی و بدون همراهی بخشی از نیروهای نظامی کشور یا غیر ممکن و یا بسیار طولانی مدت به نظر میرسد.

حال سوال اینجاست که
آیا اینچنین روی دادی با حال و هوای این روزهای ایران قابل پیشبینی هست یا خیر؟
و آیا میتوان انتظار داشت که دستگاهای نظامی ایران به نفع مردم وارد نزاع سیاسی شده و برای دفاع از مردم در برابر زورگویی حاکمیت همانکاری را انجام دهند که ارتش آزاد سوریه انجام داد؟
و بتوان به شکل گیری ارتشی به نام ارتش آزاد ایران امیدوار بود؟